بررسی تأثیر غلظت های متفاوت اکسیژن بر تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی به روش بیهوشی نخاعی

چکیده: زمینه و هدف: تهوع و استفراغ از عوارض شایع پس از عمل جراحی به روش بیهوشی عمومی و نخاعی می باشد. جهت پیشگیری یا درمان تهوع و استفراغ پس از عمل از داروهای مختلف استفاده شده که علیرغم استفاده از آنها این عارضه کماکان پس از عمل جراحی بطور شایع دیده می شود. از طرفی در برخی از تحقیقات استفاده از اکسیژن با غلظت بالا توانسته است سبب کاهش تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی، متعاقب بیهوشی عمومی شود. با توجه به آنکه تاکنون هیچ تحقیقی در مورد تأثیر اکسیژن بر روی تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی تحت بیهوشی نخاعی انجام نشده است در این تحقیق اثرات اکسیژن با غلظت های مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع کار آزمایی بالینی دوسوکور است تعداد 132 بیمار با مشخصات asai,ii (american society of anesthesiologyists) در محدوده سنی 70-15 سال، داوطلب عمل جراحی جا اندازی و ثابت کردن باز شکستگی ساق پا تحت بیهوشی نخاعی، بطور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. پس از انجام بیهوشی نخاعی با محلول بوپی واکائین 5/. % در حین عمل از اکسیژن با غلظت های 30% (گروه اول)، 50% (گروه دوم) و70% (گروه سوم) استفاده شد. تعداد دفعات استفراغ با مشاهده و شدت تهوع به کمک پرسشنامه (visual analogue scale=vas) ثبت گردید. اطلاعات بدست آمده توسط آزمون های کای دو و anova و با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفته و 05/0p< معنی دار قلمداد گردید. یافته ها: نتایج این بررسی نشان داد که بین میانگین تعداد دفعات استفراغ، شدت تهوع و میزان مصرف متوکلوپرامید حین عمل و در ساعات 2، 12 و 24 پس از عمل، در گروههای 1، 2 و 3 اختلاف آماری معنی دار وجود نداشت. نتیجه گیری: استفاده از اکسیژن با غلظت های بالاتر، در مقایسه با دوزهای کمتر باعث کاهش تهوع، استفراغ و یا مصرف متوکلوپرامید و حین عمل و پس از عمل جراحی نمی شود.